Cała trasa liczy ok. 20 kilometrów. Zaczęliśmy ją od Czerwonej Góry, niewielkiej podkieleckiej miejscowości, słynnej z powodu mieszczącego się na górze kompleksu szpitalnego. Całe wzgórze zbudowane jest z wapieni środkowodewońskich. W dawnej epoce znajdowało się tu dno płytkiego, ciepłego morza, w którym powstały rafy dywanowe. W występujących tu skałach widać gałązki ampifory. Na południowym stoku góry znajduje się nieczynny kamieniołom "Zygmuntówka", którego nazwa pochodzi od powstałej tu ponad 350 lat temu pierwszej kolumny Zygmunta. Występują tu szare otoczaki pokryte czerwonym spoiwem, w nich to można dostrzec szczątki ampifor, korali i ramienionogów.
Po zwiedzeniu kamieniołomu ruszamy na zachód w kierunku góry Zelejowej, przez wieś o tej samej nazwie. Zelejowa to grań zbudowana ze skał wapiennych, znajdują się na niej widoczne tak zwane "rynienki deszczowe", powstałe w wyniku erozji przez chemiczne działanie deszczu, który rozpuszcza żyłki kalcytowe znajdujące się w skałach wapiennych. Na całym grzbiecie Zelejowej występuje kilka niewielkich kamieniołomów, wydobywano tu słynny "marmur chęciński" i "różankę zelejowską". Ze związków miedzi występujących w skałach, powstał malachit o zielonym zabarwieniu i o niebieskim - azuryt. Na całym masywie występuje bogata flora chroniona, jak zawilec leśny, irga, paprocie (dwie odmiany narecznicy) oraz trzmielina. Napotkać też można wiele rzadkich gatunków owadów i chrząszczy. Latem często ćwiczą tu wspinaczkę alpiniści, zaś turyści mogą podziwiać piękne widoki na okolicę, łącznie z widocznymi ze szczytów ruinami zamku chęcińskiego.
Schodząc z Zelejowej przechodzimy szlakiem wzdłuż
masywu zalesionej góry Wiśniowej i docieramy do Jaskini Piekło. Jaskinia Piekło
pod Skibami znajduje się w obrębie wapiennych skałek na północno-zachodnim
zboczu Góry Żakowej. Znana była już w okresie rozwoju eksploatacji kruszców w
rejonie Chęcin (XV-XVIII w.), a w 1954 roku została uznana za pomnik przyrody.
Widoczne są tu liczne ślady poszukiwań górniczych. Przypuszcza się, iż jaskinia
ta powstała w plejstocenie. Długość jej korytarzy wynosi 57 m, prowadzą do niej
4 wejścia. Główny otwór jaskini jest półokrągły, prowadzi do obszernego
poziomego korytarza. W pobliżu głównego otworu w dnie jaskini znajduje się
niewielkie zagłębienie o głębokości 1,5 m będące prawdopodobnie pozostałością
zasypanego szybu górniczego. Dalej korytarz wznosi się, zwęża i staje się
niższy. Następnie rozwidla się na dwa korytarzyki, które biegną do góry i
przechodzą w kominki, które zaś prowadzą do dwóch górnych kominów krasowych
jaskini. Na południowy-wschód od rozwidlenia odchodzi jeszcze ciasny
kilkumetrowy korytarz zakończony zamulonymi odnogami. Po lewej stronie głównego
wejścia zlokalizowany jest drugi otwór mający kształt trójkąta. W pobliżu
jaskini w kierunku szczytu występują liczne wychodnie skalne.
Szata naciekowa w jaskini jest niewielka. Nieznaczne fragmenty nacieków (polewy,
stalaktyty) zachowały się jedynie w jej głębszych partiach. Stanowi ona typową
pustkę krasową. W jaskini znajduje schronienie wiele gatunków nietoperzy. Zimują
one w wąskich i raczej niedostępnych korytarzach. Występuje tu liczna fauna,
głównie bezkręgowa. Odkryto również szereg gatunków pająków, muchówek, motyli,
larwy biegaczowatych, a także świerszcze i ślimaki.
Teraz pozostaje nam kilkukilometrowy odcinek do Miedzianki. Po drodze mijamy liczne kamieniołomy, ze słynną "szparą" w okolicach Gałęzic. Tereny te są często odwiedzane przez amatorów wspinaczki górskiej, widać to po licznych wbitych w skały hakach pozostawionych po alpinistach. Tuż przed samą Miedzianką mijamy potężny czynny kamieniołom, który należy do skandynawskiej firmy Nordkalk. Wydobywany jest w nim doskonałej jakości wapień dewoński. Kamieniołom ma kilka poziomów a jego rozmiar robi oszałamiające wrażenie.
Wreszcie docieramy do rezerwatu "Miedzianka". Góra ma charakterystyczny, trójzębny wierzchołek skalny. Zbudowana jest z wapieni dewońskich. W średniowieczu, a być może jeszcze wcześniej w czasach starożytnych, odkryto tu i rozpoczęto eksploatację rudy miedzi. Z wieloma przerwami trwała ona do połowy XX wieku. W złożach, oprócz miedzi, występowały też ołów, cynk, arsen, nikiel, żelazo, kobalt, molibden i srebro. Tu również występuje wspomniany malachit i azuryt. W 1958 r. całe wzniesienie objęto ochroną prawną ustanawiając na nim rezerwat przyrody nieożywionej „Góra Miedzianka” o powierzchni 25 ha. Dzięki temu zachowano ślady dawnych prac górniczych świadczących o wieloletniej eksploatacji miedzi. Góra kryje w swym wnętrzu 4 km chodników. Obecnie dostępny jest mający 400 m długości ciąg na poziomie 318 m. Znany jako sztolnia „Zofia”, która rozpoczyna się od strony zachodniej krasową jaskinią albo jako sztolnia Łaszczyńskich mająca początek przy hałdzie na zboczu północno-wschodnim. W środku tego tunelu, przy 70-metrowym odgałęzieniu znajduje się 40 metrowej głębokości ślepy szybik. W 1966 r. wpadł do niego i stracił życie samotny turysta z Krakowa.